Δύο ινσουλίνες στο “μικροσκόπιο” του Ετήσιου Συνεδρίου Τεχνολογιών ΣΔ

Τα πλήρη αποτελέσματα μελέτης φαρμακοκινητικής/ φαρμακοδυναμικής (PK/PD), η οποία συγκρίνει τις ινσουλίνες glargine 300 Units/mL και degludec 100 Units/mL (Deg-100), παρουσίασε η Sanofi στο 16ο Ετήσιο Συνέδριο Τεχνολογιών Σακχαρώδη Διαβήτη στη Bethesda, Maryland, στις ΗΠΑ.

Σε άτομα με διαβήτη τύπου 1, το προφίλ φαρμακοκινητικής/φαρμακοδυναμικής (PK/PD) της ινσουλίνης glargine 300Units/mL σε δοσολογία 0,4 U/kg/ημέρα, που είναι η μέση δοσολογία που χρησιμοποιείται στην κλινική πρακτική διεθνώς, ήταν πιο επίπεδο και πιο ομοιόμορφα κατανεμημένο στο 24ωρο σε σχέση με το προφίλ της ινσουλίνης degludec. Η διακύμανση εντός του 24ώρου της μεταβολικής δραστηριότητας ήταν κατά 20% μικρότερη (p=0,047) για την ινσουλίνη glargine 300Units/mL σε σύγκριση με την ινσουλίνη degludec.

Για την ινσουλίνη glargine 300Units/mL, παρατηρήθηκε ένα πιο επίπεδο προφίλ δράσης και πιο ομοιόμορφη κατανομή της ινσουλίνης στο 24ωρο, και στα δύο δοσολογικά σχήματα που χρησιμοποιήθηκαν (0,4 και 0,6 U/kg/ημέρα).

“Αυτά τα νέα ευρήματα ενδέχεται να έχουν κλινικές επιπτώσεις για τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 που λαμβάνουν θεραπεία με βασική ινσουλίνη,” δήλωσε ο Δρ. Timothy Bailey, Αναπληρωτής Καθηγητής Κλινικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της California, San Diego. “Η ινσουλίνη glargine 300Units/mL έχει ήδη δείξει βελτιωμένο προφίλ φαρμακοκινητικής/φαρμακοδυναμικής (PK/PD), με πιο επίπεδο προφίλ δράσης, συγκριτικά με την ινσουλίνη glargine 100Units/mL.  Επίσης, σε μια μελέτη συνεχούς καταγραφής γλυκόζης (CGM) σε ενήλικα άτομα με διαβήτη τύπου 1, η ινσουλίνη glargine 300 Units/mL έδειξε μικρότερη διακύμανση από μέρα σε μέρα και εντός της ημέρας, που σχετίζεται με μικρότερο κίνδυνο επιβεβαιωμένης (≤54 mg/dL) νυχτερινής ή σοβαρής υπογλυκαιμίας, τις πρώτες 8 εβδομάδες. Τα αποτελέσματα που παρατηρήθηκαν στην τρέχουσα μελέτη, επιβεβαιώνουν ότι ινσουλίνη glargine 300 Units/mL διαθέτει ένα ενδιαφέρον προφίλ που μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με διαβήτη να πετύχουν τους γλυκαιμικούς στόχους τους με χαμηλότερο κίνδυνο υπογλυκαιμίας.”

“Σε αυτή τη μελέτη φαρμακοκινητικής/φαρμακοδυναμικής, παρατηρήσαμε ένα πιο ευνοϊκό προφίλ της ινσουλίνης glargine 300 Units/mL σε σύγκριση με την ινσουλίνη degludec,” δήλωσε ο Riccardo Perfetti, Επικεφαλής του Ιατρικού Τμήματος του Παγκόσμιου Τομέα Διαβήτη της Sanofi. “Οι κλινικές επιπτώσεις αυτών των ευρημάτων αποτελούν επί του παρόντος αντικείμενο έρευνας.”

Σχετικά με τη μελέτη φαρμακοκινητικής/φαρμακοδυναμικής (PK/PD) της ινσουλίνης glargine 300U/mL (LPS14585)

Σκεπτικό:

Παρόλο που η έγχυση βασικής ινσουλίνης δεν είναι δυνατό να αναπαραγάγει πιστά την ενδογενή παραγωγή ινσουλίνης, η ‘ιδανική’ βασική ινσουλίνη για τη θεραπεία του διαβήτη θα πρέπει να διαθέτει σταθερό φαρμακοδυναμικό (PD) και φαρμακοκινητικό (PK) προφίλ. Λιγότερες και μικρότερες διακυμάνσεις των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, σημαίνει πιο προβλέψιμο προφίλ 24ώρου, μικρότερο κίνδυνο εμφάνισης υπογλυκαιμίας και κατά συνέπεια βελτιωμένη εμπειρία για τα άτομα που λαμβάνουν βασική ινσουλίνη και αυξημένη συμμόρφωση στη θεραπεία.

Σχεδιασμός μελέτης:

Πρόκειται για μια τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή, 2×2, διασταυρούμενη μελέτη ευγλυκαιμικού clamp δύο παράλληλων ομάδων, σε άτομα με διαβήτη τύπου 1 (συνολικά 48 άτομα) με σκοπό τη σύγκριση του προφίλ φαρμακοδυναμικής και φαρμακοκινητικής μεταξύ των ινσουλινών glargine 300 Units/mL και degludec 100 Units/mL (Deg-100), σε δοσολογικό σχήμα 0,4 και 0,6 U/kg/ημέρα, σε σταθερή κατάσταση μετά από 8 ημέρες συνεχούς χορήγησης της υπό μελέτη ινσουλίνης.

Κύρια Αποτελέσματα:

Φαρμακοδυναμική:

Η διακύμανση του ρυθμού έγχυσης γλυκόζης στη διάρκεια του 24ωρο ήταν σημαντικά μικρότερη με την ινσουλίνη glargine 300 Units/mL έναντι της ινσουλίνης degludec 100Units/mL, στο δοσολογικό σχήμα των 0,4 U/kg. Επίσης, στο δοσολογικό σχήμα των 0,4 U/kg, υπήρχε πιο ομοιόμορφη κατανομή του ρυθμού έγχυσης γλυκόζης (περιοχή κάτω από την καμπύλη μοιρασμένη σε 6άωρα), για την ινσουλίνη  glargine 300 Units/mL, ενώ η κατανομή ήταν παρόμοια για τις δύο ινσουλίνες στην υπερθεραπευτική δοσολογία 0,6 U/kg. Και στα δύο δοσολογικά σχήματα, η περιοχή κάτω από την καμπύλη του ρυθμού έγχυσης γλυκόζης (GIR-AUC_0–24) καθώς και ο μέγιστος ρυθμός έγχυσης γλυκόζης ήταν  μικρότερα για την ινσουλίνη glargine 300 Units/mL έναντι της ινσουλίνης degludec 100Units/mL.  O χρόνος για την επίτευξη του 50% της περιοχής κάτω από την καμπύλη του ρυθμού έγχυσης γλυκόζης (T50%-GIR-AUC_0–24) καθώς και η διάρκεια γλυκαιμικού ελέγχου ήταν παρόμοια για κάθε ινσουλίνη.

Φαρμακοκινητική:

Και τα δύο δοσολογικά σχήματα της ινσουλίνης glargine 300 Units/mL έδειξαν ένα σχεδόν επίπεδο  προφίλ της ινσουλίνης έως και 16 ώρες μετά τη χορήγηση, ακολουθούμενο από αργή μείωση. Με την ινσουλίνη degludec 100Units/mL, η ινσουλίνη αυξήθηκε και με τα δύο δοσολογικά σχήματα από τη στιγμή της έγχυσης έως ~10 ώρες μετά τη χορήγηση της δοσολογίας, ενώ στη συνέχεια παρατηρήθηκε αργή μείωση. Η έκθεση στις δύο ινσουλίνες ήταν μετρήσιμη μέχρι το τέλος του clamp (30 ώρες). Και στα δύο δοσολογικά σχήματα, τα διαστήματα 6ώρου της περιοχής κάτω από την καμπύλη για την συγκέντρωσης ινσουλίνης στον ορό (INS-AUC_0–24) παρουσίαζαν πιο ομοιόμορφη κατανομή στην περίπτωση της ινσουλίνης glargine 300 Units/mL σε σύγκριση με την degludec 100Units/mL.

Σχετικά με τη μελέτη Συνεχούς Καταγραφής Γλυκόζης (CGM) της ινσουλίνης glargine 300U/mL

Σκεπτικό:

Η Συνεχής Καταγραφή Γλυκόζης (CGM) αποτελεί μια πολύτιμη μέθοδο επιβεβαίωσης των διαφορών που παρατηρούνται στις φαρμακοκινητικές και φαρμακοδυναμικές ιδιότητες των ινσουλινών σε πειραματικές συνθήκες και κατά πόσο αυτές μεταφράζονται σε κλινικά σημαντικές διαφορές στο προφίλ γλυκόζης 24ώρου και σε άλλες παραμέτρους όπως ο γλυκαιμικός έλεγχος και οι υπογλυκαιμίες.

Σχεδιασμός μελέτης:

Πρόκειται για μια πολυκεντρική, ανοιχτή, Φάσης II διασταυρούμενη μελέτη παράλληλων ομάδων, δύο περιόδων και διάρκειας 16 εβδομάδων, στην οποία συμμετείχαν 59 άτομα διαβήτη τύπου 1 (PDY12777· NCT01658579). Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν το μέσο ποσοστό του χρόνου διατήρησης επιπέδων γλυκόζης μεταξύ 80–140 mg/dL κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων  εβδομάδων θεραπείας, σε κάθε περίοδο θεραπείας (7η–8η Εβδομάδα και 15η–16η Εβδομάδα). Τα κύρια δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν το μέσο προφίλ γλυκόζης στο 24ωρο με βάση τη συνεχή καταγραφή των επιπέδων γλυκόζης στη διάρκεια των τελευταίων 2 εβδομάδων θεραπείας σε κάθε περίοδο θεραπείας και η καταγραφή των συμμετεχόντων που θα παρουσίαζαν τουλάχιστον ένα υπογλυκαιμικό επεισόδιο (σύμφωνα με τα κριτήρια που ορίζει η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία) ανεξαρτήτως περιόδου θεραπείας.

Κύρια Αποτελέσματα:

Το ποσοστό του χρόνου επίτευξης επιπέδων γλυκόζης μεταξύ 80-140 mg/dL (πρωτεύον καταληκτικό σημείο) ήταν παρόμοιο για τους συμμετέχοντες που έλαβαν ινσουλίνη glargine 300Units/mL έναντι της ινσουλίνης glargine 100Units/mL (μέση διαφορά LS 0,75%, p=0,73). Το προφίλ γλυκόζης 24ώρου ήταν  πιο σταθερό με την ινσουλίνη glargine 300 Units/mL έναντι της ινσουλίνης glargine 100 Units/mL.

Σχετικά με την ινσουλίνη glargine 300U/mL

Η ινσουλίνη glargine 300Units/mL είναι μια άπαξ ημερησίως χορηγούμενη βασική ινσουλίνη που βασίζεται σε ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο μόριο (ινσουλίνη glargine).